De laatste dag van de Camino begint stijlvol met een lucht die getekend is door de wolken en ingekleurd wordt door een oranje opkomende zon. "Dit belooft een prachtige dag te worden" bedenk ik mij terwijl ik met verwondering om mij heen kijk. De lucht voelt fris op mijn wangen die gevormd worden door mijn brede glimlach. De laatste dag van een lange toch is aangebroken en die kon niet beter beginnen dan vandaag. Ik ben er klaar voor!
Met ruim 810km in de benen en nog 10km te gaan bedenk ik mij dat ik deze laatste paar kilometers alleen wil lopen terwijl ik ga reflecteren op alles wat ik heb gedaan, wie ik heb geïnspireerd, hoeveel kilo's vuilnis ik heb opgehaald, wie ik heb ontmoet, wat ik heb geleerd en wat ik heb bereikt. Dat idee wordt bruut verstoord door twee vrolijke snuiters die de herberg uitstappen en luidkeels de wereld begroeten met een enthousiaste BUON GIORNOOO. Het Spaans-Italiaanse duo ontmoet ik bij het 10km paaltje voor een foto, we raken aan de praat wat het begin van een oneindig einde blijkt te zijn.
De Italiaanse blijkt al een dag met een gewond vogeltje te lopen om aan de dierenarts te geven. Een aandoenlijk schouwspel waar mijn hart van smelt. Andersom is zij onder de indruk van mijn project om het zwerfafval op de Camino op te ruimen en de wereld schoner achter mij te laten dan ik hem gevonden heb. Ze biedt aan om te helpen met het opruimen van het zwerfafval en we lopen gepaard Santiago tegemoet. Ik stel voor om de laatste 3 km's in stilte te lopen, samen maar toch alleen. Met muziek die je doet herinneren aan mooie momenten in de Camino. Ik word al weken wakker met een liedje van Bruno Mars en zet dat nummer aan op repeat. Een gevoel van onverslaanbaarheid, kracht en onverzettelijkheid neemt mij over en dans, zing en spring door de laatste straatjes van Santiago. Op een druk kruispunt spring ik op een bankje en zing zo luid zodat iedereen mij kan horen, tot ergernis van een boze oude man die van het zonnetje aan het genieten was en dreigde met zijn wandelstok om me van de bank af te slaan.
Natuurlijk laat ik mij niet van mijn à propos brengen dus ik zing en dans uit volle borst verder. Ik had niet voor niets 819km afgelegd. Ik voel me beresterk, on top of the world en de koning van het vuilnis. De laatste kilometer naar de kathedraal loop ik terwijl ik tegen mijn camera praat en terugblik op de lange reis die mij in 41 dagen langs de noordkust van Spanje leidde. De zwaarste Camino die er is, waar ik onvoorbereid aan begon, heb ik zonder problemen afgelegd. Geen enkele blaar, geen blessures, weinig regen of andere tegenslagen.
In die 41 dagen heb ik gemiddeld 2,5e zak zwerfafval per dag opgeruimd. Dat zijn iets meer dan 100 zakken vuilnis. Een volle vuilniszak is al gauw een kilo of 2. Dat betekent dat ik ongeveer 200 kilo zwerfafval heb opgeruimd en dus ook extra heb gedragen tijdens de toch al zware 820km. Het overgrote deel van het vuilnis waren blikjes bier/fris-/energydrank, plastic flesjes, pakjes sigaretten, plastic (snoep) verpakkingen en natuurlijk mondmaskers. Om 200 kilo van al dat (ongezonde) spul te verzamelen moet je heel vaak naar de grond om te bukken: 250 keer voor een volle zak is niets. Dat betekent dat ik 25.000 keer heb gebukt om de wereld een stukje schoner achter mij te laten dan ik hem gevonden heb.
Dat waren alleen nog maar de meetbare cijfers die ik heb behaald. De onmeetbare impact die ik heb gemaakt raakt mij nog veel meer. Het aantal mensen dat ik aan het denken heb gezet, blij heb gemaakt, geïnspireerd heb en gemotiveerd heb om een klein beetje zwerfafval op te ruimen tijdens een dagelijkse wandeling. Het ‘ripple-effect’ dat ik daarmee heb veroorzaakt is onmeetbaar. Het aantal mensen dat mij heeft gesteund tijdens mijn tocht, het aantal mensen dat bewondering heeft gehad voor wat ik aan het doen ben en alle mensen die hun waardering hebben getoond voor het werk dat ik heb verricht is ongelooflijk.
Al deze inzichten, herinneringen en successen gingen als een golf van emoties door mij heen bij aankomst op het plein in Santiago. Eerst met heel veel energie, blijdschap en vreugde waar ik werd opgewacht door vrienden van de Camino. Tijdens de pelgrimsmis in de Kathedraal ging er een andere golf over mij heen. Een golf van besef, bezinning en zelfvertrouwen die gepaard ging met grote vreugdetranen van trots, dankbaarheid en respect. Om wat ik tijdens deze pelgrimstocht heb gedaan, maar de tranen vloeiden vooral rijkelijk voor mijzelf. Ik ben zo ontzettend trots op mijzelf, op hoe ik in het leven sta, hoe ik met mijn medemens en de natuur om ga en ik ben het aller trots op wie ik ben.
Bedankt voor het volgen van mijn avonturen, de duwtjes in de rug door middel van de donaties en alle fijne berichten die ik heb mogen ontvangen tijdens dit project (tot nu toe)! Ik ben namelijk nog niet klaar met dit project. Als ik thuis ben ga ik op mijn Instagram en Facebook-account mijn dagelijkse Vlogs (videodagboek) posten van dit avontuur en daarmee nog een veel groter publiek bereiken dan ik nu al heb gedaan. Eerst ga ik er nog 210km aan vast plakken naar Muxia en Finisterre en vervolgens weer terug naar Santiago. Als jullie mij een hart onder de riem willen steken om de 1000km te volbrengen, het geloof in mij en mijn project hebben en daaraan bij willen dragen, dan kan je je steentje bijdragen door een donatie te doen op de onderstaande crowdfunding pagina. Een groot gedeelte van je donatie gaat naar de stichting waar ik vaker zulke projecten mee ga uitvoeren en naar het goede doel van Just Digg it dat zich inzet om de wereld af te koelen door vergroeningsprojecten te starten en te onderhouden in Oost-Afrika.
Derek van der Slot
Crowfunding pagina
