Na een lange 24 uur in de bus begon het al te kriebelen. Ik zag de groene heuvels van Baskenland langs me rollen, het weer was warm en de zon scheen rond het middaguur hoog aan de blauwe hemel. Dit was zo uitnodigend dat ik het niet kon weerstaan om, ondanks de minieme nachtrust, gelijk het historische centrum van San Sebastian in te duiken, zat ik mijn laatste bammetje kaas uit Nederland te eten in de haven met uitzicht over de baai, dompelde ik mijzelf onder met Baskische cultuur in het museum en klom ik aan het eind van de middag de puntige berg op waar een oud fort op gebouwd was.
San Sebastian vond ik een heerlijke stad waar ik veel energie van kreeg. Ik kreeg er zoveel energie van, dat ik mijn geplande acclimatiseringsdag niet meer nodig had. Ik wilde gelijk op pad, de wandelschoenen aan en gaan! Met veel enthousiasme pakte ik mijn spullen en maakte mij klaar voor de eerste etappe van 15km naar Orio.
Met frisse moed trok ik mijn handschoen aan en vloog het zwerfafval mijn vuilniszak in. Nog geen 20 minuten onderweg en mijn eerste zak was vol en klaar om geruild te worden voor 'iets van waardering'. Ik liep langs een interessant stukje land waar een jongedame hard aan het werk was. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en besloot haar aan te spreken en te vertellen over mijn project. Gelukkig kon ze redelijk goed Engels en liet ze haar waardering duidelijk merken in woord en gebaar. Ze hadden eigen geteelde groente en fruit, water en zelfs een slaapplek als ik wilde overnachten. Een super vriendelijke ontmoeting en een eerste ervaring om nooit te vergeten.
Ik sprak met de hostel eigenaar over mijn idee (in het Engels) en zij vond het geweldig wat ik aan het doen was en bood mij een gratis ontbijt aan. Met mijn beperkte Spaans vond ik het nog lastig om mijn project goed over te kunnen brengen aan mensen die geen Engels konden. Daarom schreef ik een uitleg in het Spaans en liet dat lezen aan de mensen met wie ik mijn vuilnis wilde ruilen voor 'iets van waardering'. Helaas niet bij een oude boer die lekker een siësta lag te houden op zijn ligstoel en 'er niets van begreep' en mij doorstuurde naar het dorp verderop. Ik liet mij niet uit het veld slaan en 40 meter verder belandde ik bij een oude vrouw van 86 die de tekst las en het idee wel (maar moeizaam) begreep en mij heel lief een glas water aanbood, omdat ze niets anders wist te verzinnen.
Nadat ik mijn Spaanse vrienden het verhaal liet doen bij het volgende huis (waar we 2 zakken vol met walnoten kregen) kwam ik erachter dat ik het verhaal zelf moest voordragen. Zo maak ik het persoonlijker en sympathieker: precies zoals ik het wil. Dat heb ik nog een paar keer geprobeerd en ook zonder de hulp van mijn Spaanse vrienden zijn de reacties boven verwachting. Naast de 'muy bueno' kreeg ik tomaten uit eigen tuin, 2 borden met eten bij een opvangtehuis voor Marokkaanse kinderen zonder ouders, gratis ontbijt in het hostel en gratis boodschappen bij de Marokkaanse 24-uurs winkel.
Mijn ogen puilde uit van verbazing van de ongerepte woeste cliffs naar mooi zachtgroen glooiende weilanden waar paarden grazen met een koeienbel. Tropische bossen die mij deden denken aan Sri Lanka. Pittoreske dorpjes met prachtig gekleurde huizen, oude Spaanse herders die hun schapen opjagen met hun stok. Totale stilte, rust en toch zoveel te horen. Ik was alleen, maar helemaal een met alles om me heen.
Ik genoot van het wisselvallige weer. In San Sebastian stond de zon nog hard op mijn bol te schijnen maar de eerste dagen heb ik mijn regenjas regelmatig aan mogen trekken. Ik keek met verbazing naar mijn regenjas waar de kleine regendruppels perfect werden afgestoten en mooi op mijn regenjas bleven liggen. Met een aangename temperatuur van rond de 20 graden kon ik wel in mijn korte broek blijven lopen en door de waterdichte Meindl schoenen had ik totaal geen last van natte voeten waardoor ik blaren zou kunnen krijgen.
Ongeveer 80 procent van de mede-pelgrims die ik zie en spreek had tijdens de eerste 3 dagen al meerdere blaren. Ik durf niet te zeggen waarom zij zoveel last hadden van blaren, maar ik had in ieder geval nergens last. Ik weet niet of dat kwam door het prefecte advies van De Jong, de goede schoenkeuze, de juiste wandelsokken, de vaseline die ik elke ochtend op mijn voeten smeer of omdat ik veel en vaak op blote voeten loop. Ik weet wel dat ik nergens last van heb, dus ga ik ervan uit dat het daar een combinatie van zal zijn.
Ik voel me ontzettend gesteund. De mooie reacties van mede pelgrims, de waardering die ik krijg van de mensen waar ik mijn vuilnis bij aanbiedt, de financiële steun die ik via mijn crowdfunding krijg, de materiele steun die ik van De Jong heb gekregen en de mentale steun die ik via alle social mediakanalen (Facebook en Instagram) ontvang van iedereen. Het is genieten en helpt mij zeker om mijn doelen te behalen. Als jij mij ook een duwtje in de rug wilt geven, dan kan dat natuurlijk via mijn crowdfunding pagina!
Alvast bedankt en tot volgende week!
Wilt u ook bijdragen aan dit project? Doneer nu!
