De nieuwe week is aangebroken en de vlinders in mijn buik hebben inmiddels plaats gemaakt voor zweetdruppels op mijn voorhoofd. Ik krijg namelijk altijd zo'n verliefd gevoel als ik een nieuwe uitdaging aan ga, in een omgeving die ik niet ken en met mensen die ik niet ken. Als ik uit mijn comfort zone stap, in de natuur ben en mij met leuke mensen omring, dan ben ik net een stuiterbal en heb ik een onuitputtelijke bron van energie.
De landweggetjes en de tropische regenwouden liggen achter me, nu ik met een gloeiendhete zon door Bilbao loop. Kilometerslang over een snikhete asfaltweg. Geen pretje, behoorlijk saai en een flinke mentale uitdaging. Gelukkig heb ik goed gezelschap met 4 jonge padvinders en peppen we elkaar op met positivisme. Tijdens onze rustdag genieten we van de airconditioning en de kunst in het bekende Guggenheim museum (want het is soms 41 graden in de stad). De volgende dag staat een hele korte etappe op het programma om de stad uit te komen. Velen pakken de trein voor deze 11km die vlak is en recht langs het kanaal loopt, maar dat weiger ik te doen. Alhoewel het fysiek gezien de makkelijkste etappe was van allemaal. Achteraf begrijp ik dat mensen de trein pakken want met wederom 35 graden, alleen maar industrie en recht-toe-recht-aan. Mentaal gezien de langste en zwaarste dag waar geen eind aan leek te komen en ik mezelf wel een paar keer tegenkwam.
De metropool eenmaal achter mij gelaten begon de ongerepte kustlijn zich weer te laten zien. Een genot om langs te mogen lopen en ik merkte aan mijzelf dat mijn drang om elk stukje plastic op te ruimen steeg als ik de zee in zicht had. Het voelt alsof het mijn laatste kans is om het zwerfafval te 'redden' voordat het in de oneindige zee verdwijnt. Zo loop ik dus hyper bewust het afval op te ruimen en hyper bewust te genieten van de omgeving.
Toen ik een man het gras zag maaien bij een prachtig huis aan de kust, dacht ik: Dit ziet er interessant uit, hier ga ik een poging wagen. De beste man reageerde bijzonder enthousiast en nodigde mij en mijn padvinder vrienden uit om naar het hek te lopen. Daar ontving hij ons hartelijk met een doos eieren en een stokbrood: 'ik vind het zo fantastisch wat je doet, loop mee naar mijn feesthuis, hier is de sleutel, pak alles uit de koelkast wat je wilt en vermaak jezelf maar. Ik ga mijn gras weer maaien.' Een fantastische vent die zo gastvrij was omdat hij gelijk aanvoelde: dit is goed volk!
De dagen daarna liep ik langs nog meer prachtige cliffs waar ik geregeld een camper zag schitteren. Aangezien ik in mijn camper woon heb ik hier natuurlijk een oogje voor en trekken mooie plekjes mijn aandacht. Ik stond er keer op keer van te kijken hoeveel faciliteiten er zijn, waar het camperbeleid blijkbaar gedoogd wordt en met welk uitzicht je wakker zou kunnen worden.
Om mij heen hoor en zie ik veel mensen met veel blaren klachten. De een na de ander haakt af, stapt regelmatig in de bus of kiest voor de makkelijker te lopen Camino Frances. Ik had al weinig tot geen klachten en ik lijk alleen maar sterker, makkelijker en sneller te lopen. Mijn kleine rugtas, lichtgewicht kleding, goede schoenen en wandelstokken. Goede spullen zijn key en met dank aan De Jong heb ik die gelukkig in handen.
Ik heb het ontzettend naar mijn zin. Er zitten zware dagen bij dat ik even geen zin heb om al dat zwerfafval op te ruimen en dan denk ik aan de steun die mijn sponsors me hebben gegeven en de commitment die ik heb gemaakt. Wil jij mijn avonturen, mijn doel en mijn actie steunen? Dat kan door mij te sponsoren. Voor €2,50 per kilometer of voor €25,- voor een dag kan je mij helpen om de wereld een stukje mooier en schoner te maken dan die al was. Van dit bedrag gaat een groot gedeelte naar Just Diggit. Een Nederlandse non-profit organisatie die ervoor zorgt dat de aarde wordt afgekoeld, door de vergroeningsprojecten in Kenia en Tanzania te realiseren. Je leest er meer over op mijn Crowdfunding pagina.
Crowdfunding pagina
