Na een lange, lange nacht in Santander word ik wakker met een voldaan, maar ook een verdrietig gevoel. Het was de avond dat ik afscheid moest nemen van mijn vrienden van de scoutinggroep. Ik heb een dag of 8 op hetzelfde tempo gelopen als de groep met drie 17-jarigen gezelligerds en een leuke 21-jarige leidster. In caminotijd (waarover later meer) is dat een beetje vergelijkbaar met een levenslange vriendschap waarbij afscheid hard kan aankomen. De avond bestond vooral uit heel veel lachen, dansen, spelen, drinken en nog meer drinken op onze vriendschap die bekroond werd met het overhandigen van een van hun scoutingsjaals.
De tijd op de camino heeft een vreemde lading. Het is ongrijpbaar en onbegrijpelijk. Dagen vloeien in elkaar over, vermengen zich met elkaar. Welke dag van de week het is, is wel het laatste waar ik mij druk over maakt. Het enige dat belangrijk is, zijn de kilometers die ik loop, hoe ik mij voel, de maaltijden die ik wil eten, waar ik wil slapen, maar vooral de connecties die ik heb gemaakt. De vriendschappen vormen zich gemakkelijk en in een vingerknip heb ik de meest diepgaande gesprekken met fantastische mensen die ik mijn camino family mag noemen. In een middag worden er levensvragen, problemen en bijzondere gebeurtenissen gedeeld. Laat staan wat er gedeeld wordt na een dag. Een volle dag doorbrengen is zo intens dat het voelt als een jaar of langer.
Nadat ik al een tijdje met een volle vuilniszak rondliep werd het tijd om al die bierblikjes, mondkapjes en andere plastic zooi om te ruilen voor 'iets van waardering'. Mijn 2 meter lange lichaam is vaak erg handig om over schuttingen heen te kunnen kijken. Zo kon ik nu ook makkelijk contact maken met een vriendelijke vrouw die mijn verhaal graag aanhoorde. Ze nodigde me uit om de tuin in te lopen terwijl zij naar de keuken snelde en mij achterliet met haar dementerende moeder die zij verzorgde. Haar slechthorende vader strompelde uit het huis om te kijken wat er aan de hand was. Voordat ik een slecht lopend Spaans gesprek kon afronden met haar vader en moeder kwam de vriendelijke vrouw alweer naar buiten met een zak vol met eten: een half stokbrood met gebakken ei, een banaan en een koud biertje.
Een oudere man (bleek een oom te zijn) was het zwembad al aan het schoonmaken. Het duurde niet lang voordat de buurvrouw aan kwam lopen met een schaal vol tapas. De oom van de vriendelijke vrouw zag wat reuring en riep wat over de schutting. De broer kwam aanlopen, de andere broer schoof ook aan tafel. Een andere buurvrouw nam een fles wijn mee en even later kwam nog een zus met haar 2 jonge zoontjes aan om de gemiddelde leeftijd een beetje omlaag te trekken. Zo zat ik binnen de kortste keren midden in een familiebijeenkomst (dat overigens heel normaal en bijna dagelijks gebeurde) nadat ik aankwam met een tasje vol met vullis.
Voorgaande ervaring was een van de leukste ervaringen tot nu toe. Helaas is het leven niet altijd zo'n feest en zijn niet alle mensen zo ontvankelijk. Na een lange tijd rond gelopen te hebben met een overvolle, zware zak met zwerfafval was ik vastberaden om die bij het eerstvolgende huis te om te ruilen voor 'iets van waardering'. Zodoende schreeuwde ik door het hek heen bij een afgelegen huis om te kijken of er iemand thuis was. Een oude nukkige vrouw kwam naar buiten die waarschijnlijk niet voor niets in ‘the middle of nowhere’ woonde. Na wat aandringen op 10 meter afstand hoorde ze mijn verhaal met tegenzin aan en wilde niets te maken hebben met pelgrims en al helemaal niet met vuilnis want 'ze had al genoeg vuilnis van haarzelf'.
Zo liep ik met de kat in mijn toch al zware vuilniszak verder naar het restaurant dat 200 meter verderop was om mijn vuilnis in te ruilen voor iets van waardering. Toen ik zag dat er mensen om 10.30 uur aan het bier zaten zakte de moed me al in de schoenen maar vastberaden als ik was, waagde ik toch een poging. Met enige tegenzin hoorde de barvrouw mijn verhaal aan en keek me aan alsof ik een jehova getuigen was. Halverwege onderbrak ze me en zei ze 'dat het niet haar afval was dat ik had opgeruimd, omdat zij niets in de natuur gooide'. Nadat ik in mijn gebrekkige Spaans nogmaals probeerde uit te leggen dat dat niet uitmaakt om mensen te inspireren en motiveren om ook zwerfafval op te ruimen stuurde ze me weg met een blik om te doden.
Gelukkig mocht ik niet veel later weer langs een prachtige kustlijn, door heerlijke rustige natuur en met mijn kop in de zon lopen. Wil jij graag dat ik ook met mijn kop in de zon blijf lopen en de moed mij niet in de schoenen zakt? Dan kan jij mij steunen door een klein (of groot bedrag) te doneren op mijn crowdfunding pagina. Zo kan ik dit soort acties meer en vaker gaan doen en groter opzetten. Ook gaat er een groot gedeelte naar het goede doel van Justdiggit: een Nederlandse organisatie die de global warming tegen gaat door vergroeningsprojecten op te zetten in uitgedroogde dorre Afrikaanse savannes.
Crowdfunding pagina
