De dagen, uren en kilometers beginnen nu snel op te lopen als ik Oviedo verlaat. Deze dag staat er 32km op de planning. Een lange tocht met veel heuvels en bergen. Een route die maar weinig mensen bewandelen aangezien ik met een grote omweg de industriestad Gijon heb ontweken. Wellicht daarom dat ik af en toe verzink in mijn gedachten en een aantal bewegwijzeringspijlen mis en ik daarom aan het eind van de dag 37km in de benen heb zitten. Van deur tot deur heb ik daar een goede 11 uur over gedaan. Uitgeput plof ik neer in een slaapzaal met zeker 30 stapelbedden voor een powernap om even bij te komen. Na een welverdiende douche, wat kletsen met mijn pelgrim vrienden val ik in slaap onder de begeleidende muziek van minstens 5 snurkende mannen en vrouwen (ja vrouwen snurken soms ook).
De volgende dag loop ik 'maar' 10km naar de dichtstbijzijnde surfspot voor een welverdiende rust/surfdag. Terwijl ik contact heb met het hostel vertel ik hun over mijn project en vertellen ze mij dat ze jaarlijks een beach clean-up organiseren met een grote groep kinderen. Dat schept natuurlijk een band waardoor er op mijn vraag of zij iets willen bijdragen aan mijn project met vol enthousiasme gereageerd wordt. Ik mag alle surfboards en wetsuits gebruiken die ik wil en als kers op de taart worden mijn kleren ook nog eens gewassen met een heerlijke ontspannen dag aan/in de zee tot gevolg. Wat een beetje vuilnis opruimen wel niet kan opleveren.
Helemaal opgeladen door de mooie golven en het strand knal ik het pad van de Camino over die mij langs de prachtige kustlijn leidt. Helaas met een flinke blauwe plek op mijn triceps door een klein ongelukje tijdens het surfen, waardoor ik mijn wandelstokken wat minder goed kan gebruiken. Voordat ik de Camino begon had ik een kleine aversie tegen die 'ouwe wijven stokken' maar dat imago is helemaal omgeslagen. Ik heb een dierbare relatie opgebouwd met mijn wandelstokken en ik wil niet meer zonder. Als ik de wandelstokken goed inzet, span ik mijn borstspieren, schouders, biceps en triceps aan waardoor ik een groot gedeelte van mijn bovenlichaam train en zijn mijn armen en schouders inmiddels twee keer zo groot geworden.
Als ik er zin in heb, vlieg ik over de weg op vlakke stukken met de extra push van mijn schouders. Bergop trek ik mijzelf omhoog met borstspieren en bergaf geef ik mijn enkel-, knie- en heupgewrichten extra ondersteuning met mijn triceps. Na bijna 500/600km heb ik nog steeds geen last van blaren, pijnlijke spieren of gewrichten en inmiddels denk ik dat een groot gedeelte van de ‘credits’ daarvan gaan naar het goed en intensief gebruiken van mijn wandelstokken. Door een groot gedeelte van mijn lichaamsgewicht te ondersteunen met mijn bovenlichaam, hebben mijn benen/voeten het minder zwaar te verduren.
Doordat mijn lichaam minder pijntjes of mankementen heeft dan de gemiddelde pelgrim, kan ik meer genieten van alle mooie landschappen. Dat betekent ook dat ik soms een paar extra kilometers kan lopen voor een mooi strandje of een route langs wat hoog aangeschreven cliffs. Tijdens een van deze extra kilometers naar een verlaten strandje, zie ik een Belgische schone haar kleren laten drogen, geheel ontspannen op het keienstrand. Op het moment dat ik mijn weg wil vervolgen zie ik dat ze een bepakte en bezakte stadfiets heeft en ik besluit haar aan te spreken. Geïntrigeerd door haar verhaal (en felblauwe ogen) raken we pas uitgepraat als de avond valt. Ze reist met een tentje en vraagt mij of ik nog wil zoeken naar een slaapplek of dat ik met haar naar de sterren wil kijken en morgen wil wakker worden op dit stille stukje schoonheid tussen de rotsen. Daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en besluit een koude maar gezellige nacht te beleven met haar.
De opvolgende dagen zijn de laatste dagen langs de kust als ik langzaam Galicië bereik. Een prachtige zondag besteed ik graag veel tijd aan bellen met familie en vrienden. Urenlang vertel ik over mijn avonturen en luister ik naar het wel en wee van het thuisfront. Tijdens het schuilen onder een vijgenboom, het intensief bellen met mijn zus en mijn drang om verder te lopen, vergeet ik helemaal om mijn handschoen mee te nemen die ik even uit had gedaan.
Gelukkig kom ik er 2km verderop achter en denk ik mij te herinneren waar ik hem verloren/vergeten ben. Op datzelfde moment komt er een grote Hymer camper aanrijden met een Nederlands kenteken. Ik besluit ze aan te spreken en te vragen of ze mij misschien willen helpen met het zoeken naar mijn handschoen en mij een lift willen geven. Dat willen deze lieve mensen wel, maar wel pas nadat ze een drankje met mij hebben gedronken (die ik ook nog eens van ze krijg als waardering voor het opruimen van al het zwerfafval). De beste mensen blijken uit Bloemendaal te komen, bekend te zijn met DE JONG Kampeer & Recreatie en in een nieuwsbrief al iets langs hebben zien komen over een jongen die zwerfafval zou gaan opruimen in Noord-Spanje. Wat een toeval.
Zo was ik dubbel zo blij dat zij mij hebben geholpen met het terugvinden van mijn handschoen, een leuke ontmoeting en een bevestiging dat mijn 'ripple-effect' zijn werk aan het doen is. Hoe meer mensen geïnspireerd worden, hoe meer mensen uiteindelijk bewust worden van het zwerfafval probleem, hoe sneller de oplossingen voorhanden zijn en de wereld weer een stukje mooier en schoner wordt. Wil jij mij helpen om mijn ‘ripple-effect’ te vergroten? Steun mij dan via mijn crowdfunding en of volg mij via Instagram/ Facebook.
Instagram: @Derek.slot_why.not
Facebook: @WhyNot.top
Bent u ook op zoek naar een geschikte wandeluitrusting? Kom dan langs bij onze outdoorwinkel en dan zorgen wij voor het bijpassende advies!
