Als ik de kuststreek voor de laatste keer achter me laat en Galicië in loop, loop ik ook de herfst tegemoet. Ik ruil de zilte zeelucht in voor een frisse bergwind. De lange avondzon voor een koude snotneus in de ochtend. De ruige cliffs die uitkijken over de zee voor eindeloos glooiende heuveltoppen die uitkijken over gekleurde dorpjes in de vallei. Verandering van spijs doet eten en ik tik de kilometers gemakkelijk af en ruim het vuilnis op als een volleerd vuilnisman.
De ‘man bijt hond’ ruil acties (waar ik met veel enthousiasme mee begon) ben ik mee gestopt. Het overgrote deel van de reacties die ik heb gekregen waren zeer positief en leuk om te ervaren. Ik heb inmiddels een dikke 5 weken mijn dagelijkse taak vervuld om het opgeruimde vuilnis in te ruilen bij vreemde mensen tegen 'iets van waardering'. Die waardering is ruimhartig ingelost en ik heb er veel en leuke momenten door opgedaan. Met Santiago in zicht begint het echter als een 'moeten' te voelen. En zodra ik voel dat ik iets 'moet', dan komt er ook weerstand naar voren en geniet ik niet meer van mijn dagen. En als er één ding is wat ik geleerd heb tijdens de Camino is het om vooral veel te genieten van het leven!
Wat ik wederom geleerd heb tijdens de Camino is dat ik vrij weinig nodig heb om gelukkig te zijn. Ik heb een Vaude rugzak van 32L, die uitgebreid kan worden naar 37L als dat nodig is. De 32L is echter meer dan genoeg om 1 setje kleren te dragen voor s ‘avonds, een handdoek, wat simpele toiletspullen, 3 paar sokken en ondergoed, een katoenen slaapzak en af en toe mijn regenjas en wat te eten. Meerdere malen heb ik complimenten gekregen over mijn Vaude rugzak. Hij is klein, maar groot genoeg. Hij is licht maar sterk genoeg. Hij is simpel maar ergonomisch erg fijn ontworpen zodat de wind mijn rug kan ventileren. Ondanks de 700km die deze fijne backpack al op mijn rug heeft gezeten heb ik hem nog geen een keer vervloekt.
De mistige ochtenden die de eeuwenoude paadjes besluieren met een mystieke sfeer, worden door vele pelgrims vervloekt omdat ze koud, donker en grijs zijn. Ik geniet elke meter van het gevoel dat ik terug in de tijd ben gestapt. Ik waan me tot een pelgrim van 1000 jaar geleden die door een filmachtig landschap loopt, niet wetende waar hij aan begonnen is, niet wetende hoelang hij nog moet en helemaal alleen op de wereld is. In mijn fantasie zie ik de romeinen, de ridders en de boerenlui voorbij galopperen op hun paarden. Het geeft me een ontzettend rijk, gevuld en tegelijkertijd een ontzettend nederig gevoel. Dankbaar dat ik dezelfde soort avonturen mag beleven als de miljoenen pelgrims die mij zijn voorgegaan in de laatste duizend jaar.
De afgelopen dagen waren lang. 30 kilometers werden regelmatig aangetikt of overschreden. In de afgelopen weken was er regelmatig een 'tourigrino' die voor een weekje aanhaakte en weer afhaakte (de pellegrino's die even een stukje van de Camino lopen) en daarmee voor een sporadisch praatje zorgden onderweg. De laatste 200km was dat niet het geval, ik liep veel en lang alleen en er waren voor mijn gevoel maar 10/20 pelgrims onderweg naar Santiago. Totdat de Camino del Norte samen kwam met het meest populaire stukje van de Camino Frances, 40km voor aankomst in Santiago.
Het leek wel een invasie van Pelgrims die zich massaal op de laatste 40km hadden gestort. Blijkbaar zijn de Spanjaarden erg gesteld om de laatste 100km naar Santiago te lopen. Honderd kilometer.. dat is iets waar ik mijn hand niet meer voor omdraai nadat ik al 720km in de benen heb met een extra moeilijkheidsgraad door regelmatig te bukken om extra gewicht mee te nemen in de vorm van zwerfafval. Om niet vast te komen te zitten in een polonaise van tourigrino's besluit ik om ver voor zonsopkomst te vertrekken en 30km te lopen naar een dorpje die nog maar 10km voor Santiago.
In de volgende blog vertel ik jullie meer over de laatste dag van mijn lange, prachtige tocht naar Santiago. Is dit het eindstation of juist het begin van nog veel meer moois? De stappen die zijn gezet, de mensen die ik al aan het denken heb gezet en de hoeveelheid bewustwording die ik heb gecreëerd is niet meetbaar, maar ik ben nu al ontzettend trots op wat ik bereikt heb. Ben jij net zo trots op mij, wat ik nu al bereikt heb en heb je vertrouwen in wat ik in de toekomst allemaal voor mooie dingen ga organiseren? Dan kan je dat uiten door een donatie te doen op mijn crowdfunding en/of mij te volgen op mijn social media!
Instagram: @Derek.slot_why.not
Facebook: @WhyNot.top
